2- پروتز پارسیل یا این که دنچر پارسیل متحرک Removable Partial Denture
این آیتم هنگامی به فعالیت می رود که شخص تنی چند از دندان های خویش را از دست داده و یک سری را داراست. عوام مردم آن را با اسم “دست دندان تکه ای” می‌شناسند. اکثرا هنگامی اجرا میگردد که تعداد دندان های از دست رفته بیشتر از ۳،۴ عدد دندان کنار هم باشد و معالجه های اثبات به هر دلیلی (عدم تحمل مریض، هزینه بالا، مطلوب نبودن استخوان برای ایمپلنت و…) قاب متخصص دندانپزشک ل اجرا نباشند.
ولی گاها در مواقعی که تعداد دندان های از دست رفته نادر باشد نیز ممکن میباشد از این معالجه مصرف شود که اما امروزه با وجود ایمپلنت دندانی به کارگیری از این معالجه کمتر گردیده است.
معرفی گونه های پروتز های دندانی اثبات و کاربرد آنها
در قسمت بالا به معرفی و مثال عکس پروتز های متحرک دندان پرداختیم . درین قسمت نیز شمارا با پروتز های اثبات دندانی آشنا خوا هیم کرد.
1- روکش دندانی یا این که کراون Dental Crown
این معالجه برای وقتی میباشد که نصیب عظیمی از ساختار تاجی دندان از دست رفته میباشد و تاج دندان با ترمیم های روتین قابل نوسازی نیست. پس توجه نمایید که برای روکش، خویش دندان (ریشه ای که قابل نگه داری باشد) بایستی مانده باشد. عیب این معالجه درین میباشد که زیرا در معالجه کراون، بایستی بافت مانده از تاج دندان به بدون چاره، کمی تراش داده خواهد شد، کمی هم از تاج دندان به تحمیل در‌این مرحله از دست می رود.
2- بریج دندانی Dental Bridge
در مواقعی که تخریب دندان به حدی میباشد که قابل نگه داری نمی‌باشد، نمی قدرت روی آن کراون قرار اعطا کرد. بدین ترتیب این دندان بیرون گردیده و در‌این‌صورت بر روی دندان های کناری در هر دو طرف، کراون قرار داده میشود (دندان های محور) و کراون دندان از دست رفته در میانه، از دو سمت به کراون دندان های مبنا کناری اتصال مییابد. (پل یا این که بریج دندانی) مبرهن میباشد که در‌این‌حالت دندان های همسایه و شالوده می بایست تراش داده شوند و گاها به انگیزه آلرژی به گرما و سوز‌و‌سرما این دندان ها نیاز به معالجه ریشه (عصب کشی) نیز دارا‌هستند که‌این زخم به دندان های همسایه، جزو معایب معالجه بریج دندانی میباشد.
3- اینله (Inlay) و آنله (Onlay) سرامیکی
هنگامی که مقدار متعددی از تاج دندان از دست رفته میباشد و دندان با ترمیم های ساده قابل نگه داری وجود ندارد و یا این که این ترمیم ها دوام و قدمت متعددی نخواهند داشت، همینطور معالجه روکش یا این که کراون هم (به جهت تراش تناول کردن و از دست رفتن به عبارتی مقدار معدود بافت مانده از تاج) تعیین ما وجود ندارد، می اقتدار از اینله یا این که آنله های سرامیکی استفاده نمود.
تفاوت این معالجه ها با کراون دندانی در‌این میباشد که اینله و آنله برخلاف کراون، تک تک دندان را دورتا بدور پوشش نمی دهند بلکه صرفا بخش های از دست رفته را جایگزین می نمایند و در سود نیازی به تراش به دور تا بدور دندان و حذف بافت های سلامت مانده ندارند. (مزیت نسبت به کراون)
ایمپلنت دندانی Dental Implant
در سال های اخیر با ورود ایمپلنت به دندانپزشکی به طور تقریب اکثری از گونه های معالجه های پروتزی دیگر کنار رفته اند مگر در مواقعی که مریض خواهان معالجه ایمپلنت نباشد. مزیت های بخش اعظمی را می قدرت برای ایمپلنت قائل شد که یکی‌از آنان عدم جراحت و عدم نیاز به تراش دندان های همسایه، برای جایگزین کردن یک یا این که یک‌سری دندان وسطی است.
همینطور ایمپلنت رنج های استعمال از معالجه های متحرک را (مثل لق بودن و عدم ثبات، ساخت جراحت و زدگی بافت لثه، عدم راحتی در زمان تکلم و طعام میل کردن و…) برای مریض ندارد. در ایمپلنت دندانی، یک شالوده فلزی پیچ مانند به اسم فیکسچر Fixture در باطن استخوان فک به مکان ریشه دندانی که کشیده گردیده است قرار داده میگردد. این عمل طی یک جراحی شکل میگیرد.
بعد از این، یک عصر وقتی مسافت داده میشود تا این پیج (فیکسچر) به استخوان فک جوش خورده و در میان آنها اتصال محکمی برقرار گردد. بعد از آن درپی فرآیند معالجه، یک قطعه به اسم اباتمنت بر روی فیکسچر قرار گرفته و در غایت یک کراون دندانی تحت عنوان تاج دندان، بر روی این اباتمنت قرار داده میشود که وضعیت مستمر داشته و اثبات است.
2- پروتز پارسیل یا این که دنچر پارسیل متحرک Removable Partial Denture
این آیتم هنگامی به فعالیت می رود که شخص تنی چند از دندان های خویش را از دست داده و یک سری را داراست. عوام مردم آن را با اسم “دست دندان تکه ای” می‌شناسند. اکثرا هنگامی اجرا میگردد که تعداد دندان های از دست رفته بیشتر از ۳،۴ عدد دندان کنار هم باشد و معالجه های اثبات به هر دلیلی (عدم تحمل مریض، هزینه بالا، مطلوب نبودن استخوان برای ایمپلنت و…) قاب متخصص دندانپزشک ل اجرا نباشند.
ولی گاها در مواقعی که تعداد دندان های از دست رفته نادر باشد نیز ممکن میباشد از این معالجه مصرف شود که اما امروزه با وجود ایمپلنت دندانی به کارگیری از این معالجه کمتر گردیده است.
معرفی گونه های پروتز های دندانی اثبات و کاربرد آنها
در قسمت بالا به معرفی و مثال عکس پروتز های متحرک دندان پرداختیم . درین قسمت نیز شمارا با پروتز های اثبات دندانی آشنا خوا هیم کرد.
1- روکش دندانی یا این که کراون Dental Crown
این معالجه برای وقتی میباشد که نصیب عظیمی از ساختار تاجی دندان از دست رفته میباشد و تاج دندان با ترمیم های روتین قابل نوسازی نیست. پس توجه نمایید که برای روکش، خویش دندان (ریشه ای که قابل نگه داری باشد) بایستی مانده باشد. عیب این معالجه درین میباشد که زیرا در معالجه کراون، بایستی بافت مانده از تاج دندان به بدون چاره، کمی تراش داده خواهد شد، کمی هم از تاج دندان به تحمیل در‌این مرحله از دست می رود.
2- بریج دندانی Dental Bridge
در مواقعی که تخریب دندان به حدی میباشد که قابل نگه داری نمی‌باشد، نمی قدرت روی آن کراون قرار اعطا کرد. بدین ترتیب این دندان بیرون گردیده و در‌این‌صورت بر روی دندان های کناری در هر دو طرف، کراون قرار داده میشود (دندان های محور) و کراون دندان از دست رفته در میانه، از دو سمت به کراون دندان های مبنا کناری اتصال مییابد. (پل یا این که بریج دندانی) مبرهن میباشد که در‌این‌حالت دندان های همسایه و شالوده می بایست تراش داده شوند و گاها به انگیزه آلرژی به گرما و سوز‌و‌سرما این دندان ها نیاز به معالجه ریشه (عصب کشی) نیز دارا‌هستند که‌این زخم به دندان های همسایه، جزو معایب معالجه بریج دندانی میباشد.
3- اینله (Inlay) و آنله (Onlay) سرامیکی
هنگامی که مقدار متعددی از تاج دندان از دست رفته میباشد و دندان با ترمیم های ساده قابل نگه داری وجود ندارد و یا این که این ترمیم ها دوام و قدمت متعددی نخواهند داشت، همینطور معالجه روکش یا این که کراون هم (به جهت تراش تناول کردن و از دست رفتن به عبارتی مقدار معدود بافت مانده از تاج) تعیین ما وجود ندارد، می اقتدار از اینله یا این که آنله های سرامیکی استفاده نمود.
تفاوت این معالجه ها با کراون دندانی در‌این میباشد که اینله و آنله برخلاف کراون، تک تک دندان را دورتا بدور پوشش نمی دهند بلکه صرفا بخش های از دست رفته را جایگزین می نمایند و در سود نیازی به تراش به دور تا بدور دندان و حذف بافت های سلامت مانده ندارند. (مزیت نسبت به کراون)
ایمپلنت دندانی Dental Implant
در سال های اخیر با ورود ایمپلنت به دندانپزشکی به طور تقریب اکثری از گونه های معالجه های پروتزی دیگر کنار رفته اند مگر در مواقعی که مریض خواهان معالجه ایمپلنت نباشد. مزیت های بخش اعظمی را می قدرت برای ایمپلنت قائل شد که یکی‌از آنان عدم جراحت و عدم نیاز به تراش دندان های همسایه، برای جایگزین کردن یک یا این که یک‌سری دندان وسطی است.
همینطور ایمپلنت رنج های استعمال از معالجه های متحرک را (مثل لق بودن و عدم ثبات، ساخت جراحت و زدگی بافت لثه، عدم راحتی در زمان تکلم و طعام میل کردن و…) برای مریض ندارد. در ایمپلنت دندانی، یک شالوده فلزی پیچ مانند به اسم فیکسچر Fixture در باطن استخوان فک به مکان ریشه دندانی که کشیده گردیده است قرار داده میگردد. این عمل طی یک جراحی شکل میگیرد.
بعد از این، یک عصر وقتی مسافت داده میشود تا این پیج (فیکسچر) به استخوان فک جوش خورده و در میان آنها اتصال محکمی برقرار گردد. بعد از آن درپی فرآیند معالجه، یک قطعه به اسم اباتمنت بر روی فیکسچر قرار گرفته و در غایت یک کراون دندانی تحت عنوان تاج دندان، بر روی این اباتمنت قرار داده میشود که وضعیت مستمر داشته و اثبات است.
ارتودنسی دندان نیش؛ دلایل، مزایا، معایب و نحوه انجام